Wydarzenia

LISTOPADOWE CENTRUM KULTURY DLA LICEUM. LITERATURA NA EKRANIE: FRANZ KAFKA

Pierwszą część spotkania poprowadziła pani Beata Chwedorzewska, która wprowadziła licealistów w temat jednej z najbardziej znanych powieści Franza Kafki - „Proces” i opowiedziała o barwnym życiorysie niemieckojęzycznego pisarza pochodzenia żydowskiego, przez całe życie związanego z Pragą.

Podziękowania kierujemy również do Zuzi z IV LO, która przygotowała referat jako oddana miłośniczka literatury Kafki, wnosząc dodatkową głębię do dyskusji na temat autora.

Film "Proces" z 1993 roku, w reżyserii Davida Hugha Jonesa, stanowi adaptację klasycznej powieści Kafki. Fabuła koncentruje się na Józefie K., który pewnego ranka zostaje aresztowany bez postawienia mu jakichkolwiek zarzutów. Zarówno film, jak i powieść, badają tematy absurdu, biurokracji oraz alienacji jednostki wobec systemu, tworząc ponurą i intrygującą narrację.

W drugiej części spotkania, po seansie, omówiliśmy z panem Krzysztofem Chlipalskim współczesne odniesienia do przedstawianych w dziele problemów. Zauważyliśmy, że takie zjawiska jak biurokracja, bezosobowość systemu, poczucie winy i niemożność obrony, a także izolacja, alienacja oraz krytyka władzy i autorytetów, są nadal aktualne i rozpoznawalne w dzisiejszym świecie. 

Zarówno książka, jak i film ukazują przerażającą wizję świata, w którym jednostka walczy z bezdusznym systemem, co pozostaje niezmiennie aktualne w kontekście współczesnych wyzwań społecznych i emocjonalnych.

CENTRUM KULTURY DLA KLAS 4-6: MALARSTWO I ARCHITEKTURA BAROKU ORAZ WPROWADZENIE DO MUZYKI BAROKOWEJ

Pierwszą część listopadowego Centrum Kultury poprowadziła pani Agnieszka Bocianowicz, która omawiała temat baroku, który podlega programowi zajęć z historii sztuki.

Malarstwo barokowe, rozwijające się w Europie od końca XVI wieku do połowy XVIII wieku, cechowało się dynamizmem, ekspresją, teatralnością oraz silnym ukazaniem reakcji. Charakteryzowało się kontrastami światłocieniowymi (tzw. chiaroscuro), które podkreślały dramatyzm przedstawiony.

Do najwybitniejszych artystów zaliczyć można:

1. Diego Rodríguez de Silva y Velázquez (1599–1660)

Hiszpański malarz, jeden z najwybitniejszych artystów baroku, który pracował na dworcu Filipa IV. Jego dzieło jest zgodne z technologią techniczną i funkcją techniczną człowieka. Velázquez jest twórcą takich arcydzieł jak Wenus z lustrem.

2. Peter Paul Rubens (1577–1640)

Belgijski malarz flamandzki, który zrewolucjonizował malarstwo barokowe swoim ekspresją w użyciu. Jego prace pełne są dynamizmu, ruchu, a także wyrazistej cielesności. Najwybitniejsze dzieła to: „Ucieczka do Egiptu” czy „Złożenie do grobu”

 3. Rembrandt van Rijn (1606–1669)

Holenderski malarz, uznany za jednego z najwybitniejszych zastosowań malarstwa barokowego w północnej Europie. Jego prace stanowią głęboką psychologiczną analizę postaci, jak w Straży nocnej.

 4. Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571–1610)

Włoski malarz, który zrewolucjonizował malarstwo barokowe poprzez realizm, dramatyzm intensywne działanie. Jeden z najbardziej znanych i przełomowych obrazów Caravaggia to „Śmierć Matki Bożej”.

Architektura barokowa rozwijała się w Europie w XVII i na początku XVIII wieku, jako reakcje na formalizm renesansu oraz na potrzeby Kościoła katolickiego, szczególnie w kontekście kontrreformacji. Budowle barokowe charakteryzowały się monumentalnością, z wielkimi fasadami, przepychem, bogatymi dekoracjami z wykorzystaniem światła i przestrzeni. 

Drugą część spotkania poprowadziła pani Marta Kornowicz. Zobaczyliśmy fragmenty opery barokowej Claudio Monteverdi – L'Orfeo, spektakl z Gran Teatre del Liceu w Barcelonie pod dyrekcją Jordi Savalla.

CENTRUM KULTURY DLA KLAS 0-3: POCZĄTKI BAROKU - POWSTANIE OPERY

Barok był okresem niezwykle bogatym w rozwój sztuki, w tym muzyki. Jednym z najważniejszych osiągnięć tego czasu było powstanie opery, która zyskała popularność we Włoszech, a następnie rozprzestrzeniła się na cały kontynent europejski.

Początki opery sięgają końca XVI wieku, kiedy to we Florencji grupa artystów, zwana Cameratą Florencką, zaczęła eksperymentować z nowymi formami teatralnymi, łącząc muzykę i dramat. Ich celem było przywrócenie starożytnej tragedii greckiej, która w ich mniemaniu najlepiej łączyła te dwa elementy. W 1600 roku powstała pierwsza opera, „Eurydyka” (Euridice) autorstwa Jacopo Periego, co otworzyło nową erę w historii muzyki.

Jednym z kluczowych kompozytorów baroku był Claudio Monteverdi. Jego opera „Koronacja Poppei” (1642) to przykład doskonałego połączenia muzyki i dramatycznej narracji. Szczególnie znany jest chór miłosny, który ukazuje uczucie i namiętność postaci. Monteverdi wprowadził do opery bogate emocje oraz innowacyjne techniki kompozytorskie, które stały się fundamentem dla przyszłych twórców.

Kolejnym ważnym kompozytorem był Henry Purcell, który w XVII wieku wprowadził do opery angielskiej nowe elementy. Jego opera „Dydona i Eneasz” (1689) zawiera niezwykle wzruszający lament Dydony, który wyraża ból i rozpaczy po utracie ukochanego. Muzyka Purcella, znana z dramatyzmu i ekspresji, wprowadziła nowe możliwości wyrazu emocjonalnego w operze.

Jean-Baptiste Lully, francuski kompozytor, był z kolei pionierem opery we Francji. Jego opera „Mieszczanin szlachcicem” (1670) zawiera charakterystyczną scenę turecką, która łączy elementy muzyki baletowej i operowej. Lully był mistrzem w tworzeniu barwnych i efektownych przedstawień, które łączyły różnorodne style muzyczne i taneczne.

Wszystkie te dzieła pokazują, jak opera stała się ważnym gatunkiem muzycznym, łączącym różne formy sztuki i emocje. Barok stworzył fundamenty dla dalszego rozwoju opery, która zyskała na popularności przez następne stulecia, stając się jednym z najważniejszych elementów kultury muzycznej.

PAŹDZIERNIKOWE CENTRUM KULTURY DLA LICEUM: KLASYKA KINA POLSKIEGO

Film „Chłopi” z 1973 roku to ekranizacja powieści Władysława Reymonta o tym samym tytule, za którą pisarz otrzymał Nagrodę Nobla w 1924 roku. Film wyreżyserował Jan Rybkowski, a scenariusz napisali Ryszard Kosiński i sam Rybkowski.

Akcja filmu toczy się na polskiej wsi na przełomie XIX i XX wieku, ukazując życie społeczności wiejskiej, jej tradycje, codzienną pracę, problemy społeczne i obyczajowe. Centralną postacią jest bogaty gospodarz Maciej Boryna, który żeni się z młodą i piękną Jagną, co wywołuje napięcia w rodzinie i w całej społeczności wsi. Jagna jest uwikłana w liczne romanse, w tym także z synem Macieja,  Antkiem, co prowadzi do licznych konfliktów i dramatów.

Ważnym elementem filmu, jak i książki, jest związek ludzi z naturą i cykliczny rytm życia wiejskiego, oparty na porach roku. Wiosna symbolizuje odrodzenie, lato – pracę, jesień – dojrzałość i zbiory, a zima – śmierć i koniec cyklu życia.

„Chłopi” to głęboka refleksja nad losem człowieka żyjącego w ścisłej symbiozie z naturą, a także nad siłą tradycji i jej wpływem na jednostki. Film ukazuje też, jak wiejska społeczność reguluje życie swoich członków, nie dając miejsca na odstępstwa od powszechnie akceptowanych norm.